Bo moje szczęście ma trzy imiona :)

Pisałam Wam niedawno na moim fanpage'u bloga, że zostałyście 'ciociami' i że mam przed Wami małą tajemnicę. Większość z Was sądziła, że jestem w ciąży (ale musiałabym być wiatropylna w mej obecnej sytuacji ;D ), chociaż w zasadzie wcale się dużo nie pomyliłyście, bo czuję się jak mama <3

Ten rok, chociaż niedawno dopiero się zaczął, nie był dla mnie udany, bo od stycznia straciłam już 3 dorosłe koty, z czego jednego, który był ze mną od 10 lat i baaardzo to przeżyłam i nadal przeżywam. Co innego jest stracić go po roku, jak dwa pozostałe, a co innego po 10 długich i pięknych latach.... Każdego z nich mi brakuje, ale Franuś był moim wyjątkowym PRZYJACIELEM i nie da się go zastąpić... Przypominał o tych lepszych latach i o czymś zupełnie innym, lepszym...


Ale w końcu i dla mnie musiało chociaż w tej sprawie wyjść delikatne słońce, bo 'los', a właściwie moja wspaniała Marcysia (która w zasadzie dopiero 11 maja skończyła rok), postanowiła 'sprezentować' mi z okolicznym rozerotyzowanym samczykiem trzy małe-wielkie szczęścia :)

 Dzielna mamusia Marcysia ;)

i moje trzy małe 3-tygodniowe szczęścia! ;)

chociaż te zdjęcia były robione jak miały 2 tygodnie :)

od lewej - Antosia (Tosia), Antoś <3 i Rosa :)

Jestem w nich bez pamięci zakochana!!!
Już nie mogę się doczekać, aż zaczną biegać, skakać, gryźć się :) Wiem, że znowu będę się codziennie martwiła, jak spóźnią się choćby przez sekundę, gdy będę je wołała, wiem, że będę wszystko przeżywała, ale to są naprawdę niesamowite zwierzaki. Koty to moje życie, wychowałam się z nimi i patrząc wstecz na moje dzieciństwo, pierwsze o czym myślę, to moja (i ich) bezwarunkowa miłość do siebie nawzajem :) Od 15 lat są ze mną bez przerwy i nie umiałabym wyobrazić sobie swojego życia bez nich. Zwariowałabym, gdybym miała go tylko jednego. Ja po prostu muszę mieć koło siebie wesołą gromadkę - tylko wtedy jestem szczęśliwa, nawet jeśli wszystko inne się wali.

Teraz są ONI, Marcysia i trzy inne, dorosłe kocice :) 
W tym roku straciłam aż trzech mężczyzn, więc Antoś musi się nami wszystkimi pięknie zaopiekować - po cichu już zaczyna być moim Księciem :)

Nie mogę się doczekać momentu, kiedy poznam ich charaktery, bo zapewne każdy z nich będzie inny. Uwielbiam to w nich. Póki co, po tym co widzę, myślę, że Antoś jest (będzie?) strasznym rozbójnikiem, Antosia kocią obrażalską modelką-damulką (to akurat po mamie Marcysi :) ), a Rosa, tak jak Antek, wygląda na słodką łobuziarę :) Ciekawe czy tak faktycznie będzie?! :)


W każdym razie:
Uwielbiam patrzeć, jak próbują chodzić, ale dupka im się jeszcze chwieje.
Uwielbiam patrzeć, jak powoli zaczynają się razem bawić i gryźć po uszach :)
Uwielbiam patrzeć, jak próbują myć się jak dorosłe, ale uświadamiają sobie, że mają za krótki języczek i... nie dosięgną ;)
Uwielbiam patrzeć, jak zaciekawione patrzą na mnie tymi swoimi pięknymi oczkami przez dobre kilka minut :)
Uwielbiam, kiedy noskami 'smyrają mnie' po szyi :)
Uwielbiam, kiedy Antosia słodko się wygina, kiedy ją głaszczę ;)
Uwielbiam łobuziarskie zachowanie Antka ;)
Uwielbiam to psotne, a zarazem niewinne spojrzenie Roski :)
Wszystko w nich uwielbiam i brakuje mi jednej ręki, bym mogła je wszystkie tak samo mocno i w tym samym czasie tulić! <3


Ściskam wszystkie kociary i przesyłam Wam słodkie MRAUU od naszej powiększonej, słodkiej gromadki! :)